Św. Franciszek z Asyżu napisał, że „Reguła i życie braci mniejszych polega na zachowaniu świętej Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa przez życie w posłuszeństwie, bez własności i w czystości” oraz zachęcał braci, aby „nade wszystko powinni pragnąć posiąść Ducha Pańskiego wraz z Jego uświęcającym działaniem, modlić się zawsze do Niego czystym sercem i mieć pokorę, cierpliwość w prześladowaniu i w chorobie, i kochać tych, którzy nas prześladują, ganią i obwiniają”.

Braci Mniejszych Kapucynów, którzy podążają za przykładem i wskazaniami św. Franciszka z Asyżu, charakteryzują trzy elementy życia: MODLITWA, BRATERSTWO i APOSTOLSTWO. Są one ze sobą nierozerwalnie związane i źródło mają w Jezusie Chrystusie.

1. MODLITWA w Konstytucjach Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów:

„Modlitwa do Boga jako oddech miłości rodzi się z poruszenia Ducha Świętego, dzięki czemu człowiek wewnętrzny przyjmuje postawę zasłuchania w głos Boga, który przemawia w jego sercu.

Bóg, który ukochał nas jako pierwszy, faktycznie przemawia do nas na różne sposoby: we wszystkich stworzeniach, w znakach czasu, w życiu ludzi, w naszym sercu, a zwłaszcza przez swoje słowo w historii zbawienia.

W modlitwie, odpowiadając Bogu, który mówi do nas, osiągamy pełnię, o ile porzucamy miłość własną i w komunii z Bogiem oraz ludźmi przemieniamy się w Chrystusa Boga-Człowieka.

Sam bowiem Chrystus jest naszym życiem, naszą modlitwą i naszym działaniem.

A zatem rzeczywiście prowadzimy synowską rozmowę z Ojcem, kiedy żyjemy Chrystusem i modlimy się w Jego Duchu, który woła w naszym sercu: Abba, Ojcze!

Konsekrowani bardziej wewnętrznie na służbę Bogu przez profesję rad ewangelicznych, usiłujmy w wolności ducha rozwijać wiernie i nieustannie życie modlitwy.

Pielęgnujmy przeto z największym zaangażowaniem ducha świętej modlitwy i pobożności, któremu powinny służyć wszystkie inne sprawy doczesne, abyśmy stali się prawdziwymi naśladowcami świętego Franciszka, który zdawał się być nie tyle kimś, kto się modli, ile raczej człowiekiem, który stał się modlitwą.

Pragnąc ponad wszystko Ducha Pańskiego wraz z Jego uświęcającym działaniem i modląc się zawsze do Boga czystym sercem, dajmy ludziom świadectwo autentycznej modlitwy, tak aby wszyscy mogli zobaczyć i doświadczyć na naszym obliczu oraz w życiu naszych braterskich wspólnot odbicie dobroci i łaskawości Boga obecnego w świecie.”

2. BRATERSTWO w Konstytucjach Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów:

„Życie braterskie ma swój fundament w misterium miłości Trójcy doskonałej i w misterium świętej Jedności Ojca i Syna, i Ducha.

W pełni czasów Ojciec posłał swego Syna, pierworodnego między wielu braćmi, aby uczynić z ludzi jedną wspólnotę braterską poprzez Jego śmierć i zmartwychwstanie oraz przez dar Ducha Świętego.

Kościół, który zrodził się z boku Chrystusowego jako sakrament jedności, jest w istocie misterium zjednoczenia, którego bogactwo i głębia odbijają się w życiu braterskim jako ludzkiej przestrzeni zamieszkiwanej przez Trójcę.

Samo życie braterskie, zaczyn komunii eklezjalnej, jest proroczą zapowiedzią definitywnej jedności ludu Bożego i stanowi świadectwo istotne dla misji apostolskiej Kościoła.

Z tego powodu Kościół popiera instytuty, których członkowie, zakorzenieni i umocnieni w miłości bliźniego, prowadzą życie braterskie we wspólnocie, wspomagając się nawzajem w wierności powołaniu i sprzyjając, w duchu wolności, rozwojowi ludzkiej godności dzieci Bożych.

Święty Franciszek, za natchnieniem Bożym, dał początek formie życia ewangelicznego, którą nazwał wspólnotą braterską, a za jej wzór obrał życie Chrystusa i Jego uczniów.

My zatem, ślubując tę formę życia, stanowimy prawdziwie Zakon braci.

Przeto zjednoczeni wiarą w Boga Ojca naszego, karmieni u stołu słowa Bożego i Eucharystii, kochajmy się wzajemnie, aby świat mógł rozpoznać w nas uczniów Chrystusa.

Jako bracia, dani jedni drugim przez Pana i obdarzeni różnorodnymi darami, przyjmujmy się wzajemnie w duchu wdzięczności.

Tak więc gdziekolwiek żyjemy zgromadzeni w imię Jezusa, bądźmy jednym sercem i jedną duszą, zabiegając nieustannie o coraz większą doskonałość. Kochajmy się nawzajem całym sercem, aby być prawdziwymi uczniami Chrystusa, nosząc jeden drugiego braki i ciężary, ćwicząc się nieustannie w miłości Boga i miłości bratniej, starając się być dla siebie, jak i dla wszystkich, przykładem cnót, a także opanowując własne namiętności i złe skłonności.

Postępujmy w pokorze, aby uczyć się, jak być braćmi, zawsze przeniknięci duchem wzajemnego zrozumienia i szczerego szacunku. Pielęgnujmy dialog między sobą, z zaufaniem dzieląc się własnymi doświadczeniami i wyjawiając swe potrzeby. (…)

Z racji na to samo powołanie wszyscy bracia są równi. Zatem zgodnie z Regułą, Testamentem i pierwotnym zwyczajem kapucynów wszyscy bez różnicy nazywajmy się braćmi.”

3. APOSTOLSTWO w Konstytucjach Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów:

„Syn Boży został posłany przez Ojca na świat, aby przyjąwszy kondycję ludzką, konsekrowany namaszczeniem Ducha, zaniósł radosne przesłanie ubogim, uzdrowił skruszonych w sercu, obwieścił wolność więźniom, przywrócił wzrok niewidomym i ogłosił łaskę Pana.

Chrystus postanowił, aby ta misja mocą Ducha Świętego była kontynuowana w Kościele, który przyjmuje ją jako łaskę i własne powołanie oraz głęboki wyraz swej tożsamości.

Ten sam Duch pobudził świętego Franciszka i jego braterską wspólnotę apostolską, aby naśladując przykład Jezusa i Jego pierwszych uczniów, szli przez świat, przepowiadali pokutę i pokój, współpracując w ten sposób z ewangelizacyjną misją Kościoła.

Przeto nasza wspólnota braterska, posłuszna Duchowi Pańskiemu i Jego świętemu działaniu, wypełnia w Kościele obowiązek posługiwania wszystkim ludziom, ewangelizując czynem i słowem.”