„Pokorny żebrak trzech Zdrowaś Maryjo” tak nazywano bł. Leopolda z Alpandeire (1864-1956), kapucyna, kwestarza z Grenady, którego wspomnienie obchodzimy 9 lutego.

Francisco Tomás de San Juan Bautista (Leopold) Márquez Sánchez urodził się 24 czerwca 1864 roku w miejscowości Alpandeire, w regionie Malagi w Hiszpanii. Jego rodzice Diego Márquez y Ayala i Jerónima Sánchez y Jiménez byli chłopami. Był najstarszy z czworga rodzeństwa (miał dwóch braci: Diego i Juan Miguel i siostrę: María Teresa). Rodzina posiadała ziemię przeznaczoną pod uprawę zbóż i drzew migdałowych, a także kilka kóz. Sami uprawiali ziemię i wykonywali prace rolnicze. Praca ta była ich głównym zajęciem i źródłem utrzymania.

Jego edukacja objęła tylko szkołę podstawową, ale nie wykazywał on specjalnych zdolności w nauce. Już od dzieciństwa wykazywał się dużą pobożnością. Gdy miał 10 lat miało miejsce wydarzenie, które miało znaczący wpływ na jego dalsze życie. Kiedy był w polu, opiekując się stadem kóz wraz z innymi dziećmi, niebo zachmurzyło się, grożąc burzą. Pojawiło się kilka pomysłów, jak należy postąpić. Francisco Tomás zaproponowała schronienie się w jaskini i odmówienie różańca, prosząc o opiekę Maryi. Inne dziecko nie zgodziło się z tym i uznało, że najlepiej będzie jak najszybciej udać się do miasta. Dzieci zdecydowały razem wracać do Alpandeire, odrzucając propozycję Francisco Tomása. Marsz został przerwany, gdy piorun uderzył w chłopca, który zaproponował pospieszny powrót, powodując jego śmierć.

Postanowił poświęcić się życiu zakonnemu po wysłuchaniu kazań dwóch kapucynów w mieście Ronda w 1894 roku, które były związane z beatyfikacją Dydaka z Kadyksu. Mając 35 lat w 1899 roku, po kilku wcześniejszych nieudanych próbach, wstąpił do postulatu Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Sewilli. W 1900 roku złożył śluby i przyjął jako imię zakonne Leopold z Alpandeire.

21 lutego 1914 roku został na stałe przeniesiony do klasztoru w Granadzie, gdzie spędził większość swojego życia. Jako ogrodnik, zakrystian i kwestarz, zawsze wierny Bogu, był jednocześnie bliski ludziom. Wstąpił do zakonu, aby uciec od hałasu świata, ale posłuszeństwo zaprowadziło go na gwarne ulice miasta i do ludzi. Leopold umiłował kontemplację i żył w nieustannym kontakcie z ludźmi, co nie tylko go nie rozpraszało, ale pomagało oderwać się od siebie samego, brać na siebie troski innych, służyć im i kochać. Był on oderwany od świata, ale nie oddalony. Przez pół wieku br. Leopold przemierzał ulice Granady, rozdzielając jałmużnę, pocieszając smutnych, prowadząc ludzi do Boga, ukazując godność codziennej pracy. Stopniowo stawał się coraz bardziej popularnym, tak że wiele osób prosiło go o radę lub pośrednictwo. Stał się znany jako „pokorny żebrak trzech Zdrowaś Maryjo”, ponieważ w ten sposób modlił się za tych, którzy go o to prosili.

Leopold był kwestarzem w okresie, gdy w Hiszpanii zaczynał pojawiać się antyklerykalizm. To czas Drugiej Republiki, po której nastąpiła wojna domowa. Zginęło wówczas ponad siedem tysięcy zakonników i kapłanów. Podczas swoich codziennych wędrówek po kweście Leopold często był wyszydzany. Pochwały natomiast zawstydzały go, cieszył się z upokorzeń i był świadomy swoich ograniczeń i grzechów. Często powtarzał: „Jestem wielkim grzesznikiem”.

Po długotrwałej chorobie, dzięki której jeszcze bardziej zajaśniały jego cnoty, zmarł 9 lutego 1956 roku. Jego doczesne szczątki spoczywają w krypcie kościoła kapucynów w Granadzie. Do dziś codziennie przybywają do jego grobu pielgrzymi z całego świata. Beatyfikowany został 12 września 2010 roku przez papieża Benedykta XVI, w którego imieniu ceremonii przewodniczył kard. Angelo Amato.