4 maja wspomnamy bł. Tomasza z Olera (1563-1631), kapucyna, mistyka i nauczyciela modlitwy.

Tomasz Acerbis urodził się w Olera w 1563 roku, w lombardzkiej prowincji Bergamo. W młodości pasał trzody i nie uczęszczał do żadnej szkoły.

Do kapucynów wstąpił, dnia 12 września 1580 roku w Weronie. Po zakończeniu nowicjatu przełożeni pozwolili mu na uczenie się pisania i czytania W 1584 roku został kwestarzem w klasztorze w Weronie. W 1605 roku przeniesiono go do klasztoru w Vicenzy, gdzie kwestował chleb. Podczas pobytu w Rovereto, w latach 1613-1617, poznał i duchowo prowadził bł. Joannę Marię od Krzyża. W 1618 roku zaczął pracować jako furtian w klasztorze w Padwie, a w 1619 roku jako kwestarz w Conegliano.

W 1619 roku, na usilną prośbę arcyksięcia Leopolda V, został przeniesiony do Innsbrucka i włączony do prowincji północno-tyrolskiej. Zawsze jednak znajdował się w nieustannej podróży. Dotarł do Monachium, Linz, Wiednia, Rzymu, Salisburga, Loreto. Przyczynił się do wybudowania sanktuarium ku czci Matki Bożej Niepokalanie Poczętej w Volders.

Brat Tomasz uczył modlitwy myślnej ludzi pragnących doskonałości chrześcijańskiej. Pozostawił po sobie kilka traktatów z zakresu mistyki, w których opisał swoje doświadczenie duchowe.

Umarł w Innsbrucku, 3 marca 1631 r. 21 września 2013 roku w Bergamo został beatyfikowany. (za www.gosc.pl)

Tomasz Acerbis z Olera
(1563-1631)
nauczyciel „wzniosłej Mądrości Miłości”

„Nie zatrzymujcie więc niczego z siebie dla siebie, aby was całych przyjął Ten, który cały się wam oddaje”. Te słowa skierował święty nasz Ojciec Franciszek do braci całego zakonu. Przez wieki i pokolenia bracia przyjmujący sposób życia wedle Ewangelii, kroczyli drogą do świętości. Dziś chcemy przyjrzeć się kolejnemu bohaterowi świętości życia. Już sam fakt, iż „czekał” on ponad trzysta pięćdziesiąt lat na potwierdzenie przez Kościół heroiczności swoich cnót, świadczy o jego wytrwałości do świętości. Sława o świętości jego życia, przekazywana i trwająca w pokoleniach, pozwoliła na kontynuację jego procesu beatyfikacyjnego na nowo podjętego po II Wojnie Światowej. Cud dokonany za jego wstawiennictwem na początku wieku XX uznany za autentyczny w procesie badawczym dokończył dzieła kanonicznego badania postawy życia naszego bohatera. O kim więc nowa? Kim jest ten wytrwały wyczekujący?

Drogi Czytelniku. Przedstawiam Ci naszego współbrata, Tomasza Acerbis z Olera, który 21 września 2013 roku został przez Kościół ogłoszony błogosławionym. Dokonało się to w Bergamo, w czterysta lat od jego urodzenia. Olera to małe i bardzo malownicze miasteczko w północnej części Italii, niedaleko Bergamo, w regionie nazywanym Lombardią. To właśnie tam, w roku 1563 na świat przyszedł nasz błogosławiony. Jego rodzinny dom to uboga chata rolników i pasterzy. To właśnie tym zajmował się dorastający młodzieniec. Niewiele możemy powiedzieć o jego dzieciństwie. Wiadomo, że cała rodzina ciężko pracował na roli. To pozwalał dorastającemu Tomaszowi doceniać wartość pracy, jej smak oraz szacunek do pracy. Jego mała wioska nie posiadała szkoły, więc o edukację i rozwój intelektualny było bardzo trudno. Bóg jednak troszczył się o naszego bohatera, kształtując w min szlachetną postawę pracowitego i odpowiedzialnego człowieka. Szybko ujawniło się w młodym sercu pragnienie poświęcenia życia w służbie Bogu.

12 września 1580 roku, siedemnastoletni młodzieniec udaje się do kapucyńskiego klasztoru Croce di Cittadella w Weronie, by tam zostać przyjętym pod posłuszeństwo i rozpocząć roczny nowicjat. Warto pamiętać, iż jest to pierwszy wiek Kapucyńskiej Reformy. Został przyjęty do Weneckiej Prowincji Braci Kapucynów. Surowość życia, głęboka modlitwa i bliskość z ludźmi wpisują się w osobowość Tomasza. Jego pokora i pracowitość owocują szybkimi postępami w życiu duchowym. Ponieważ w jego sercu jest pragnienie coraz głębszego poznawania Słowa Bożego, a że nie miał możliwości nauczenia się czytania, prosi przełożonych o możliwość nauki czytania i pisania. Przez kolejne trzy lata formacji ujawniają się jego wielkie zdolności. Szybko uczy się czytać i pisać, a jego codzienność wypełniona jest poświęcaniem czasu dla chóry i szkoły. Po złożeniu profesji zakonnej 5 lipca 1584 roku zostaje posłany do podjęcia posługi kwestarza klasztoru w Weronie. Będzie to jego miejsce uświęcenia przez następne dwadzieścia lat życia. Delikatna i ważna posługa kwestarza podjęta zostaje z ogromnym zaangażowaniem, ale także z duchem modlitwy za ludzi, do których Bóg go posyłał. Szybko wpisuje się w krajobraz tamtejszej społeczności,. Wśród biednych jest tym, który niesie słowo nadziei. Wśród życiowo pogubionych daje nadzieję nawrócenia wskazując drogę powrotu do Chrystusa. Wśród bogatych nawołuje do dzielenia się ogniem bożej miłości. „Wszędzie mówił o sprawach Bożych z takim uduchowieniem i nabożeństwem, że wszyscy się temu wielce dziwili”. Zostaje przeniesiony do klasztoru w Vicenza, później do Rovereto a następnie do Padwy. W 1619 roku na prośbę księcia Leopolda V Habsburga zostaje przeznaczony do nowej prowincji Północnego Tyrolu i trafia do Insbrucka. Wszędzie wskazuje na potrzebę budowania jedności i pokoju oraz wzajemnego przebaczenia. Głosi radość z miłości Boga objawianej w Jezusie. Wszystkie spotkania wynikające z pełnienia posługi kwestarza przepełnione są także gorliwą modlitwą za tych, których spotyka. Długie godziny spędza na modlitwie i adoracji Najświętszego Sakramentu. Jest także „duszpasterzem powołań”. Propaguje życie konsekrowane popierając u możnych protektorów założenie kilku nowych klasztorów klarysek. Głębokie życie duchowe prowadzone przez skromnego brata owocuje tym, iż poznając się na jego duchowej mądrości, liczne osoby proszą go o kierownictwo duchowe. Wśród nich znajduje się np.: Bernardyna Floriani, Joanna Maria od Krzyża, znany uczony – Hipolit Guarioni z Hall oraz cesarz Ferdynand II.

Jak na kapucyna przystało, brata Tomasza cechowała również szczególna pobożność maryjna. Jej kult w jego osobistym życiu objawiał się przez osobiste piesze pielgrzymki do sanktuarium w Loreto. W swoich pismach Maryję określa jako Niepokalanie Poczętą oraz Wniebowziętą. Za jego staraniem w pobliżu miejscowości Hall w 1620 roku rozpoczęto budowę kościoła poświęcony Niepokalanemu Poczęciu. Był to pierwszy kościół na ziemiach języka niemieckiego poświęcony Niepokalanej. Swoje piękne życie, w wierności powołaniu brata mniejszego, w niestrudzonej posłudze kwestarza niosącego Chrystusa do wszelkich warstw społecznych, zakończył 3 maja 1631 roku odchodząc w opinii świętości. Opinia ta została potwierdzona przez kościół w 2013 roku.

Błogosławiony brat Tomasz z Olera jest kolejnym bohaterem, którego możemy podziwiać w tej biegnącej przez lata i pokolenia, drodze do świętości. oby też na tej drodze nie zabrakło nas, mnie i Ciebie.

br. Grzegorz Brzeziński

(Braciszkowie Świętego Franciszka, rok XXIII, nr 138)